Του Νίκου Γεραλή* Μπροστά στη νέα επίθεση που θα δεχθούμε και ενόψει της κλιμάκωσης της αντίδρασής μας, τελευταία έχει επανέλθει το ερώτημα κατά πόσο είναι αποτελεσματικές και αναγκαίες οι απεργιακές (και όχι μόνο) κινητοποιήσεις, αν αξίζει τον κόπο κανείς να χάνει το μεροκάματο, αν παίρνουν χαμπάρι οι κυβερνώντες, κ.ά. Πάνω σ’ αυτό το σκεπτικό, σχεδιάστηκαν και καλλιεργήθηκαν διάφορα ιδεολογήματα του τύπου «κάτσε στο σπιτάκι σου, κοίτα τη δουλίτσα σου» ή «τόσες απεργίες δεν εμπόδισαν το πέρασμα των μέτρων» ή «τι θες τώρα, εσύ θα βγάλεις το φίδι απ’ την τρύπα» κ.ά. Παράλληλα προωθούνται σκόπιμα και οπορτουνιστικές απόψεις για διαφορετικές ή εναλλακτικές μορφές πάλης γιατί οι απεργίες είναι ξεπερασμένες ή κινητοποιήσεις εργαζομένων με «χτυπημένη κάρτα εργασίας». Έτσι φτάσαμε στο σημείο, από την πλευρά της «τρικομματικής κυβέρνησης» και των πατρώνων της, να μπαίνει ανοιχτά πλέον το ζήτημα κατάργησης και ποινικοποίησης της απεργίας.